Przygody Czerwonego Czarnoksiężnika

23. Eleint 1382 RD, Pustynia Calima, Calimshan
Mistrzyni Iphoeph wyglądała na zaintrygowaną wieściami z Thay. Jak do tej pory praktycznie ignorowała wszelkie plotki z ojczyzny, skupiając się całkowicie na swoich poszukiwaniach zaginionego calimshyckiego artefaktu, rzekomo ukrytego pod piaskami wielkiej pustyni Calima. Tym razem jednak informacje z jej macierzystej akademii wywarły spore wrażenie. Raporty wspominały o anomaliach magicznych nieznanego pochodzenia, które wystąpiły w ostatnich miesiącach w różnych częściach Faerunu. Wykluczono interwencję typowych w takich sytuacjach kandydatów: demonów, diabłów, githyanki, czy drowów i chociaż moc samych anomalii nie była specjalnie imponująca, rada akademii podejrzewała, że istnieje między nimi jakiś związek. Thay nie przepada zaś, gdy ktoś poza nimi bawi się w szeroko zakrojone magiczne eksperymenty na terenie Faerunu. Natomiast z racji tego, że dopiero co zarejestrowano anomalię w regionie Waterdeep, przekazano te informacje mistrzyni Iphoeph, licząc na jej zainteresowanie i zbadanie tej kwestii. Chociaż Czerwoni Czarnoksiężnicy posiadali liczne enklawy na Wybrzeżu Mieczy, włączając też samo Waterdeep, akademia nie miała zamiaru dzielić się wynikami swoich badań z konkurencją, a tak się składało, że najbliższym czarodziejem z akademii o odpowiedniej randze w tym regionie była właśnie Iphoeph.

Mistrzyni zgodziła się więc podjąć zadania, nie miała jednak zamiaru sama udawać się w tak wrogo nastawione do Czerwonych Czarnoksiężników regiony we własnej osobie. I oczywiście nie zamierzała również przerywać swoich badań tutaj, w Calimshanie. Do rozpoznania terenu i zgromadzenia informacji o naturze anomalii również potrzebny był co najwyżej adept. Mistrzyni musiała jedynie czuwać, żeby nie skaził jej opinii swoją niekompetencją. Wybór więc był oczywisty. Myrddin był umiarkowanie zadowolony ze swojego zadania, zważywszy na straszliwe cywilizacyjne zacofanie regionów, do jakich miał się udać. Źródło anomalii miało znajdować się w okolicy niewielkiej wioski Amphail, podlegającej pod jurysdykcję Waterdeep, ale od samego miasta odległej o dobre kilka dni drogi. Nadziei na jakiekolwiek wygody cywilizacji były zerowe. Spakował się odpowiednio do dzikich terenów, na jakie przyszło mu wyruszyć, po czym mistrzyni bezceremonialnie teleportowała go prosto do regionu Amphail, gdzie miał wypełnić swoje „najbardziej odpowiedzialne do tej pory zadanie”.

24. Eleint 1382 RD, Amphail, Wybrzeże Mieczy
Wioska Amphail liczyła sobie zaledwie 500 mieszkańców, nie licząc farmerów mieszkających na przylegających gruntach. Na tyle, na ile tego typu wioska mogła być słynna, Amphail szczyciło się hodowlą koni sprzedawanych przede wszystkim do armii Waterdeep. Posiadała nawet niewielki „rynek”, którego centralnym punktem był bardzo celnie nazwany „Koński staw” oraz jedną jedyną przyzwoitą karczmę, zlokalizowaną przy tymże stawie. Najważniejszym w wiosce był ród Roaringhornów, jedna z kilku rodzin zajmujących się hodowlą koni na wielką skalę. Szczycili się oni sześcioma czarodziejkami-wieszczkami, które najwyraźniej wypełniały zapotrzebowanie na magię w wiosce, bo innych osób władających Sztuką nie sposób było znaleźć.

W związku z nimi też Myrddin trafił na pierwszy interesujący trop: w tym samym dniu, w którym według raportów Thay doszło w regionie do anomalii magicznej, wszystkie wieszczki utraciły zdolność władania magią, a mieszkańcy widzieli świetlistą łunę gdzieś na południe od wioski. Czarodziejki zostały pod eskortą odwiezione do Waterdeep na badania, a wioska w efekcie straciła swoich „ekspertów” od magii. Myrddin dowiedział się także, że w ostatnich dniach do miasta ściągnęły różnorodne podejrzane osobniki, które aktualnie przebywały w karczmie, odstraszając ciężko pracujący lud Amphail od tego dostojnego przybytku. Nie zwlekając wyruszył więc do karczmy, licząc na zdobycie większej liczby informacji i jakież było jego zdumienie, gdy przestąpił jej próg.

Oto bowiem przy jednym stole siedział elf, niewątpliwie z południa (Myrrdin obstawiał, że z Tethyru) i dwóch półelfów, którzy jednak nie mogliby się bardziej różnić: jeden nosił na sobie kapłański symbol Tempusa i sprawiał wrażenie obytego z cywilizacją, być może przybył z Waterdeep, a od drugiego na milę czuć było charakterystyczną woń druida i ślady wychowania w elfiej dziczy. Dalej siedział jakiś człowiek, który jednak kompletnie nie rzucał się w oczy z powodu siedzącego obok niego wcielenia dobra i sprawiedliwości, obrońcy uciśnionych i wrzodu na tyłku wszystkich pragmatycznych mieszkańców Faerunu – aasimara, paladyna Torma. Myrrdin nie mając wyjścia musiał wejść w komitywę z tą pokraczną zbieraniną i szybko okazało się, że wielu z nich sprowadza tutaj ta sama kwestia. Ku jego zdumieniu druid zwący się Teofrastem, który został tutaj wysłany przez swój krąg z Wielkiego Lasu, był w stanie nazwać nawet poprawnie zaobserwowane zjawisko anomalią magiczną zamiast zwyczajowych bredni o manifestacji Matki Natury i innych druidzkich rojeniach. Paladyn zwany Belbharem nie zawiódł jednak ani odrobinę obaw Myrrdina, powołując się na ZŁO i SIŁY PIEKIELNE czające się w tych magicznych czarach-marach, o których zapewne jego zakon paladynów wiedział tyle, że ładnie błyskają. Kapłan Tempusa zwał się Strelanem i również przybył w poszukiwaniu anomalii, zapewne licząc na wyzwanie i interesującą walkę, jak to wszyscy wyznawcy Tempusa mają w zwyczaju. Człowiek, zwący się Morthem i parający się najwyraźniej jedynie machaniem ostrymi przedmiotami w stronę przeciwnika wyglądał na typowego najemnika szukającego pieniędzy, a elf z Tethyru zwący się Rumpelstinskinem przybył tutaj by... handlować mydłem.

Zanim Myrddin zdołał strawić to, co zobaczył, zjawiła się pani Elraghona Selember, jedna z niezależnych hodowców z Amphail, oferując całej grupie zadanie za „sowitą zapłatę”. Opisała mianowicie, że od kilku dni, co mniej więcej pokrywało się z wystąpieniem anomalii, gospodarstwa jej i innych hodowców są atakowane, zabierane są konie i giną... drobne metalowe elementy, takie jak fragmenty sprzączek i uprzęży, podkowy i rozmaite inne przedmioty koniecznie dla funkcjonowania hodowli. Stało się to na tyle uciążliwe, że stwierdziła, że wymaga to interwencji poszukiwaczy przygód, za jakich najwyraźniej wszystkich zgromadzonych wzięła. Jako że nie było jak na razie innego tropu, a status oficjalnego poszukiwacza przygód w takiej dziurze jak Amphail pozwalał wejść do domu absolutnie każdego pod przykrywką „śledztwa”, Myrddin zdecydował się przyłączyć do tej farsy i zobaczyć, co z niej wyniknie. Zanim „drużyna” wyruszyła na swoją pierwszą „misję”, podjęła niezbędne „przygotowania”, a Myrrdin w tym czasie próbował szukać śladów anomalii wokół rezydencji Roaringhornów, słusznie rozumując, że jeżeli wszystkie postradały swoje magiczne zdolności, to jakieś ślady powinny pozostać. Nie był niestety w stanie znaleźć nic interesującego i przyłączył się do grupy, ruszającej właśnie śladem anomalii i końskich uprzęży.

Świeżo zorganizowana drużyna poszukiwaczy przygód wyruszyła więc na dzikie ostępy Wybrzeża Mieczy, w których czaiły się przeraźliwe stwory i zagrożenia, wobec jakich najdzielniejsi z dzielnych drżą w skrytości serca. Poważnym problemem była z pewnością kompletna niekompetencja w kwestii tropienia, jaką wykazali wszyscy pozostali, włączając w to druida, który, przynajmniej w teorii będąc zaznajomionym z dziczą, powinien był się na coś przydać. Niestety, drużyna spędziła długie godziny błąkając się po lasach, aż w końcu cudem wpadła na niewielką grupkę przeraźliwych i straszliwych potworów, które wlały grozę w ich nieustraszone w innym wypadku serca. Owe to koboldy tak bardzo nastraszyły bohaterów, że zdecydowali się ich tropić do ich siedziby i zapewne jedynie dlatego, że głupota koboldów była w stanie przewyższyć nawet niekompetencję drużyny w ukrywaniu, udało im się dotrzeć do koboldziej kryjówki.

25. Eleint 1382 RD, okolice Amphail, Wybrzeże Mieczy
Drużyna nieustraszonych poszukiwaczy przygód stanęła przed wejściem do groty, prawdopodobnie będącej kryjówką koboldów. Chociaż nie byli tego absolutnie pewni, obecność koboldzich wartowników przy wejściu i patroli wchodzących i wychodzących z groty zdawała się skłaniać ich ku takiej odważnej tezie. Po długich przygotowaniach zdecydowali się zaatakować obu dziarskich wartowników i po krótkiej walce samą swoją liczebnością zmogli ich i od razu wzięli się za przesłuchiwanie jednego z nich. Wykazali się w tym względzie wyjątkową niekompetencją, próbując rozmaitych taktyk, które zapewne poskutkowałyby, gdyby mogli nieszczęsnego kobolda torturować dniami i dekadniami, ale do pozyskania informacji w trybie pilnym okazały się bezużyteczne. Ostatecznie więc zdecydowali się po prostu spacyfikować całą kryjówkę koboldów i rychło wzięli się do pracy. W kolejnych pomieszczeniach natrafili na nietypowe „łupy”, jakie koboldy gromadziły. Znalezienie sterty martwych koni, które nie były jednak wykorzystywane jako pożywienie, a po prostu gniły sobie w jednej z jaskiń, utwierdziło drużynę w przekonaniu, że to koboldy są odpowiedzialne za problemy wioski. Trafili niedługo później do zbrojowni, w której oprócz rozmaitej broni, której nie omieszkali sobie błyskawicznie przywłaszczyć, natrafili na kolejny nietypowy łup: barda zamkniętego w klatce. Zwał się ów grajek Ossianem i nie był w stanie sensownie uzasadnić swojej obecności w tym miejscu, ponad to, że koboldy zaatakowały go znienacka i zaciągnęły do jaskini. Drużyna nie widziała nic niepokojącego w zabieraniu przypadkowo spotkanych bardów zamkniętych w klatkach przez niebezpieczne potwory i dołączaniu ich do swojej grupy i nie dość, że to uczyniła, to jeszcze dorzuciła w ofercie udział w przyszłych łupach. Wzmocnieni więc w tej sposób świeżą krwią kontynuowali pacyfikację koboldziego plemienia.

Natrafili w końcu na jaskinię, w której znajdowały się młode koboldziątka, ze strachem spoglądające na groźnych przybyszów. Na widok wartego sporo złota kunsztownie wykonanego płaszcza, jakim małe jaszczurki były przykryte, w oczach części drużyny zamigotała żądza złota, zdolna pokonać nawet największe opory moralne. Myrddin z obrzydzeniem opuścił pomieszczenie, upewniony po raz kolejny w swym przekonaniu, że te wszystkie durne morały, jakie rzekomo dobre i praworządne organizacje Faerunu wyrzucają z siebie, zadziwiająco szybko znikają, gdy tylko w grę wchodzi odpowiednio duża ilość złota. Nie dotyczyły to oczywiście paladynów, włączając w to tego uczestniczącego w wyprawie, ale dla nich po prostu nie było już ratunku. Po nasyceniu swoich żądz bogactwa drużyna podążyła w głąb jaskiń, gdzie natrafiła w końcu na główną salę tych ewidentnie krasnoludzkich, chociaż od dawna zapuszczonych ruin. Tam też zobaczyli dziwaczną scenerię: pośrodku sali zgromadzona została ogromna sterta metalowych przedmiotów, których kradzieże były tak uciążliwe dla mieszkańców Amphail, nad nią zaś górował prowizoryczny tron, przy którym wartę trzymało dwóch rosłych orków, a na którym zasiadał bardzo podejrzanie wyglądający krasnolud. Orkowie, wraz z ostatnią żyjąca w tych podziemiach jeszcze grupką koboldów, ruszyli do ataku na drużynę, krasnolud zaś spokojnie przyglądał się jej przebiegowi i nie wykonał najmniejszego ruchu, pomimo stosunkowo szybkiej i zdecydowanie bolesnej porażki jego sił.

Zamiast tego przedstawił się jako Grumbold Bolgur Orlode Thorsten, przedstawiciel krasnoludzkiej organizacji z Waterdeep zwanej Obsydianowym Oskardem, który został wysłany do tych ruin jego przodków, celem ich zbadania i zabezpieczenia. W trakcie wspomnianego zabezpieczania, które niewprawne oko mogło zapewne łatwo pomylić z plądrowaniem, doszło, według słów Grumbolda, do dziwnych magicznych eksplozji i anomalii, które ściągnęły mu na głowę całe plemię koboldów, które jednak zamiast uciąć mu głowę, jak na porządne koboldy przystało, zaczęły oddawać mu boską cześć i znosić w darze rozmaite podarunki, których to pozbawiały w efekcie czcigodnych hodowców koni z Amphail. Bolgur zdecydował się grać kartami, jakie mu zostały podane i radził sobie całkiem dobrze w roli boga, czy tez króla koboldów, aż nie zjawił się Myrddin z towarzyszami i nie wymordował wszystkich jego wyznawców. W trakcie tych obszernych wyjaśnień członkowie drużyny w wyjątkowo subtelny sposób próbowali okrążyć dziwacznego krasnoluda, a następnie rzucili się na niego, spętali go i kontynuowali przepytywanie w tej formie, chociaż nie wpłynęło to znacząco na styl jego zeznań.

Ostatecznie wydobyli od niego lokalizację karczmy będącej siedzibą oddziału Obsydianowego Oskardu w Waterdeep (która to z iście krasnoludzką subtelnością nazywała się karczmą „Pod Oskardem”), jak również lokalizację bliżej nieokreślonej wieży w okolicach Amphail, do której z wynikami swoich obserwacji miał się Orlode udać po zakończeniu swojej misji w krasnoludzkich podziemiach. Wobec takiego rozwoju sytuacji drużyna zdecydowała dokończyć plądrowanie, czy też zabezpieczanie krasnoludzkich ruin i po zakończeniu tegoż wyruszyli z pojmanym krasnoludem z powrotem do Amphail. Tam przekazali wynik swojego śledztwa wraz z Thorstenem pani Selember, która obiecała przekazać go strażnikom z Waterdeep celem kontynuowania dochodzenia, a także przekazała drużynie niewątpliwie należną jej nagrodę. Wobec braku istotnego postępu w wyjaśnianiu pochodzenia anomalii i tropie w postaci tajemniczej wieży w okolicy, Myrddin zdecydował się kontynuować swoją znajomość z drużyną w kolejnej przygodzie, planując jednakże w skrytości serca sposoby na przyspieszenie ich nieuniknionej eksterminacji.

28. Eleint 1382 RD, okolice Amphail, Wybrzeże Mieczy
Podróż do wieży wymagała już użycia wierzchowców, z uwagi na kilka dni drogi, jakie czekały drużynę, szczęśliwie mieli teraz na podorędziu całą wioskę pełną hodowców koni zadowolonych z ich sukcesów w zbadaniu ich problemu. Cała grupa ruszyła więc w stronę wzgórz na północ od Amphail, podążając za wskazówkami z mapy krasnoluda. Towarzyszył im także bard Ossian, który najwyraźniej nie miał nic ciekawszego do roboty niż siedzenie w koboldzim lochu, więc kontynuował teraz swoją podróż razem z drużyną licząc na materiał do swoich nieuniknionych pieśni i wierszy, jakimi zamierzał zapewne zacząć rychło zadręczać towarzyszy. Szybko trafiła się okazja na wzruszającą balladę, oto bowiem przejeżdżając wąską ścieżką na zboczu masywnego wzgórza drużyna została zaskoczona przez młodego czerwonego smoka, który najwyraźniej wylegiwał się na szczycie wspomnianego wzgórza i nie był zachwycony hałasem, jaki czyniła w tej spokojnej okolicy banda jeźdźców. Zrzucił więc na drużynę lawinę kamieni, która skutecznie wyeliminowała kilka wierzchowców należących do grupy, nie widząc w nich jednak godnego przeciwnika po chwili odleciał niezadowolony tym losowym spotkaniem w dziczy.

Niedługo potem drużyna dotarła w końcu do lokalizacji wieży, nie byli jednakże w stanie jej dostrzec. Nie widząc naturalnie innego wyjaśnienia niż „Jak nie ma, to nie ma” już myśleli, by ruszać w inne miejsce, gdy w końcu jednej z chodzących w kółko i bez sensu osób udało się przypadkiem trafić na barierę, którą nawet mizerna wiedza na temat magii posiadana przez Myrddina pozwoliła zidentyfikować jako efekt magicznego ekranu, który maskował całą, wcale foremną wieżę maga na szczycie wzgórza, na którym się znajdowali. Powoli jasny stawał się też modus operandi drużyny, na który składała się absurdalna ostrożność w zbliżaniu się do drzwi czy innej przeszkody, zakończona zwyczajowo machnięciem ręką i okrzykiem „Szarża!” i następnie walką do upadłego, niezależnie od rozwoju sytuacji. W tym przypadku liczyli być może na inne powitanie, zostali jednak na najniższym poziomie wieży zwyczajnie zignorowani przez szalejące w powietrzu stado różnego rodzaju mefitów, które zdawały się walczyć ze sobą, czy może raczej pląsać, trudno było bowiem dostrzec jakiś efekt ich ataków. Po dłuższej kontemplacji tego nietypowego zjawiska drużyna zadecydowała, by wziąć się za to, co potrafiła najlepiej i przystąpiła do plądrowania wieży, kompletnie ignorując mefity.

Na kolejnym piętrze ich grabieżcze zapędy powstrzymał ożywiony dywan, który najwyraźniej nie był zadowolony z upadku obyczajów wśród poszukiwaczy przygód, jaki niewątpliwie dostrzegł u gości w wieży, toteż przystąpił do ich sukcesywnego atakowania. Ironią losu niewątpliwie było, że pierwszą ofiarą przez niego połkniętą był właśnie paladyn. Szczęściem dla niego dopiero co zamontował w swojej zbroi kolce, które pozwoliły mu nieco łatwiej wydostać się z objęć dywanu. Myrddin natomiast po raz pierwszy od opuszczenia Amphail okazał się w jakiś sposób przydatny, podpalając rozszalały dywan, co przynajmniej odrobinę przyspieszyło jego ostateczną porażkę w starciu z najeźdźcami.
Piętro wyżej na drużynę czekał kolejny ożywiony przedmiot o bardzo niezwykłym kształcie. Pamiętając jak przez mgłę lekcje na temat innych planów, Myrddin zdołał nazwać ów obiekt fortepianem. Tenże fortepian jak się okazało ubzdurał sobie po ożywieniu, że jest bykiem i zaczął zawzięcie szarżować na drużynę, ostatecznie jednak nie stanowił równie wielkiego wyzwania jak złowrogi dywan z piętra niżej. Poza nim i różnymi regałami, które zostały skrupulatnie przetrząśnięte w poszukiwaniu łupu, drużyna znalazła trzy duże lustra rozstawione w równych odległościach na obwodzie pomieszczenia, a które okazały się być portalami wiodącymi na najwyższe piętro wieży. Trafiwszy tam nasi bohaterowie natrafili na pomieszczenia mieszkalne właściciela tej budowli i z niezwykłą podejrzliwością podchodzili do eleganckiego łoża, spodziewając się kolejnego ożywieńca, gdy oto ktoś zaczął miotać w ich kierunku zaklęcia i eksplodujące mikstury, nie mając nawet na tyle honoru by pokazać się i nadziać na topory i miecze wojowników, zamiast tego pozostając bezczelnie i plugawie niewidzialnym. Skończyło się to niezwykłym zamieszaniem połączonym z przeskakiwaniem pomiędzy piętrami wieży przy użyciu portali, aż w końcu udało się niesfornego czarodzieja, który okazał się być gnomem, pojmać.

Po raz kolejny wykazała się drużyna swoimi talentami w przesłuchiwaniu testując na biednym gnomie wszystko, od wbijania sztyletu w losowe części ciała, po zakopanie go żywcem w ziemi, przy pozostawieniu wystającej na powierzchnię głowy, nasmarowaniu tejże miodem i oczekiwaniu na mrówki czy inne drobne stworzenia mogące się wspomnianym miodem zainteresować. Wszystkie te błyskotliwe techniki interrogacji spełzły jednak na niczym wobec ewidentnego szaleństwa, jakim dotknięty okazał się być gnomi mag. Uzyskano od niego jedynie tyle, że należy do jakiejś organizacji zwanej Kręgiem, której symbolem jest dziwny niemagiczny pierścień z rzadkiego fioletowego metalu i że został tu wysłany z jakąś ważną misją i że „Amphail czeka niespodzianka! Śmiertelna niespodzianka!”.

Nieco bardziej interesujące okazały się oględziny samych luster z portalami. Mizerna wiedza Myrddina na ich temat okazała się niemniej wystarczająca, by określić, że nie służyły li tylko do oryginalnego sposobu podróżowania między piętrami wieży, ale mogły zasilić znacznie potężniejsze wyładowanie magii, które mogłoby potencjalnie wiązać się z zaobserwowanymi anomaliami magicznymi. Nie wiadomo było jednak w jaki sposób miało się to wiązać z organizacją zwaną Kręgiem, która to, jak wiadomo było części drużyny, stanowiła stosunkowo niewielką grupę magów-renegatów, wyrzutków z akademii magicznych i innego rodzaju niespełnionych czarodziejów, którzy skupiali się głównie na poszukiwaniu i gromadzeniu magicznych przedmiotów, włączając w to różne niedziałające już pozostałości po starożytnych cywilizacjach.

Skończywszy przesłuchiwanie gnoma i plądrowanie jego wieży drużyna zadecydowała o jego zabiciu, z uwagi na jego bezużyteczność i chociaż wywołało to ograniczony sprzeciw co bardziej świątobliwej części grupy, to jednak nikt specjalnie po zamordowanym bestialsko gnomie nie płakał, co ponownie utwierdzało Myrddina w przekonaniu o tym, z jak wielkimi idiotami ma do czynienia. Nie mając nic więcej do zrobienia w tej okolicy zadecydowano więc o powrocie do Amphail i podjęciu tam dalszych tropów. Nieśmiało rzucona sugestia, że trzy portale w wieży mogły wskazywać na trzy różne lokacje dla potencjalnych anomalii, sugerowała, że być może będzie coś jeszcze wartego uwagi w tej okolicy.

30. Eleint 1382 RD, Amphail, Wybrzeże Mieczy
Gdy drużyna powróciła w końcu do Amphail zastała tam mieszkańców wioski wzburzonych nowym i nieoczekiwanym zajściem. Oto bowiem w ciągu jednej nocy zniknęła woda z Końskiego stawu i aż strach było pomyśleć jak wielkimi konsekwencjami to groziło dla całego Faerunu! Po rozpytaniu się wśród miejscowych bohaterowie dotarli do interesującej lokalnej legendy, jakoby właśnie pod tym stawem znajdować się miały krypty starożytnego króla nieumartych, czy inne tego rodzaju brednie, niemniej sugerujące obecność ruin pod wioską, które w ten czy inny sposób mogły być odpowiedzialne za katastrofalny odpływ wody. Część drużyny od razu uznała to za wystarczającą wymówkę by zacząć się tarzać w błocie pozostałym po stawie, Myrddin jednakże nie miał na to najmniejszej ochoty, ostatecznie jednak został przy użyciu przemocy wrzucony twarzą do przodu prosto do błotnego spływu w jaki zamieniło się niedawne jeszcze dno zbiornika.

Na dnie błotnego wiru, jaki utworzył się pośrodku Końskiego stawu bohaterowie natrafili na starą, spiralną klatkę schodową, która prowadziła w istocie do starożytnych korytarzy pod stawem i wioską. Przedostając się tam jednak w tak bezpośredni sposób byli tak beznadziejnie umorusani, że Myrddina można było od tej pory zwać Brunatnym Czarodziejem. Podziemia okazały się być całkiem bogate we wszelkiego rodzaju pułapki i dziwaczne zabezpieczenia, poczynając od szkieletów czających się we wnękach dookoła pierwszej sali, po zagadki logiczne wzbogacone idiotycznymi rymowankami. Wśród tych bardziej tradycyjnych strzelająco-zatruwających pułapek w pobliżu wejścia do podziemi drużyna odnalazła ciała dwóch ludzi noszących na palcach identyczne pierścienie, jak szalony gnom z niedawno splądrowanej wieży. Sugerowałoby to, że podziemia te w jakiś sposób w istocie zaintrygowały Krąg, który musiał się tu dostać zaraz przed wyschnięciem Stawu, lub być może nawet wcześniej i w efekcie był odpowiedzialny za pozbawienie wszystkich biednych wierzchowców z Amphail napitku, albowiem ciała były całkiem świeże.

Po splądrowaniu sporej części pokaźnych podziemi drużyna dotarła w końcu do dziwacznej sali zbudowanej na planie koła, z wirującymi ścianami, które czyniły wejście i wyjście z niej cokolwiek problematycznymi. Jak na sprzedawcę mydła Rumpelstinskin popisał się nielichymi zdolnościami akrobatycznymi, zwinnie przeskakując przez wrota w ułamkach sekundy, w jakich pozostawały otwarte i ostatecznie zdołał powstrzymać dziwaczny mechanizm. Całe pomieszczenie było jednocześnie obłożone zaklęciem ciszy, z czego skorzystał Myrddin dając ujście swej nagromadzonej nienawiści do drużyny, jedynie swoją żywą gestykulacją mogąc dać wskazówki co do natury swego burzliwego wyciszonego monologu. W końcu bohaterowie dotarli do wielkiej sali, której całą środkową część wypełniała woda budząca nieoczekiwany niepokój wśród drużyny. Szybko stało się jasne, że przyczyną niepokoju był żywiołek wody kontrolujący cały ten podziemny basen, niemniej jednak nawet on nie dał rady zmasowanemu atakowi brutalnej siły ze strony rębajłów i innych strzelców. Wraz z jego zniszczeniem odpłynęła jednak z pomieszczenia cała woda, pozostawiając bohaterów na dnie potężnej jamy, na podłodze której powbijane były masywne metalowe kolce, przyozdobione szkieletami i innymi uroczymi pozostałościami po wcześniejszych gościach tych podziemi.

Ostatecznie jednak dzięki twórczemu zastosowaniu zaklęcia lewitacji i liny udało się przedostać na drugi brzeg zbiornika i w końcu bohaterowie dotarli do głównego pomieszczenia podziemi. Natrafili tam na starożytny grobowiec, otoczony stojakami z dawno wygasłymi świecami i strzeżony przez dwa potężne szkielety ogrów. W miejscu serca wprawione miały one wielkie rubiny, które oczywiście zostały przez drużynę zrabowane i sprowokowały krótką, acz zaciętą walkę ze szkieletowymi ogrami. Po pokonaniu ostatnich już strażników drużyna przystąpiła do rabunku grobowca, w którym znalazła pochowaną ludzką kobietę w zbroi płytowej, wskazującej na jej paladyńską przynależność. Oprócz typowych w takich sytuacjach łupów zwrócił uwagę fakt, że pod jej zbroją, w miejscu gdzie znajdowałoby się jej serce, wprawiona została dziwna kryształowa kula, subtelnie mieniąca się wszystkimi kolorami i emitująca niemal niezauważalną aurę magiczną. Tę to pryzmatyczną kulę od razu przywłaszczył sobie Myrddin, jako jedyny kompetentny w sprawach magii, a nikt z drużyny nie widział żadnego powodu, by protestować.

Zakończywszy eksplorację podziemi bohaterowie powrócili do wyjścia na powierzchnię, gdzie jednak zastali czekającego na nich i nieco skołowanego człowieka, zwącego się Horbenem, który począł nieskładnie wyjaśniać coś o swoim mistrzu, kuli, zaklęciach i innych tego typu bredniach, których i tak nikt poza Myrddinem nie był w stanie zrozumieć. Początkowo drużyna próbowała zbyć wszelkie pytania o ich udział w splądrowaniu podziemi, zrzucić winę na Krąg i zostawić Horbena samemu sobie, ten jednak szybko połapał się, że drużyna jest w dość bezpośredni sposób zaangażowana w przejęcie majątku, jakie nastąpiło w tych podziemiach, w tym zwłaszcza dotyczące pryzmatycznej kuli i chciał koniecznie towarzyszyć drużynie. Zabrano więc go do karczmy na powierzchnię i przystąpiono do gruntownego przepytania, acz tym razem wyjątkowo bez użycia tortur.

Rychło okazało się, że chociaż Horben ma niezerowe zdolności magiczne, to jednak należy do plugawego rodu zaklinaczy, niestety, z uwagi na kompletną magiczną ignorancję, reszta drużyny nie była nawet w stanie pojąć zdegustowania i pogardy, jakie zaklinacze budzili w prawdziwych użytkownikach magii. Wyjaśniło się także, że mistrz Horbena, niejaki Tarnikos, przybył wraz z nim do sąsiedniej wioski, Rassalantaru i wysłał samego tylko Horbena do Amphail celem użycia dziwacznej różdżki, która miała sprawdzić stan magicznych zabezpieczeń na starożytnych ruinach, które drużyna właśnie skończyła zabezpieczać. Po uzyskaniu pomiarów miał on powrócić do Rassalantaru i zdać raport mistrzowi, teraz jednak, skoro sytuacja okazała się być nieco bardziej skomplikowana, niż oczekiwał, zasugerował drużynie, żeby wraz z nim spotkali się z Tarnikosem. Tym bardziej, że mistrz ostrzegł go, że agenci organizacji zwanej Kręgiem mogli próbować naruszyć grobowiec, a znajdować się w nim miał potencjalnie niebezpieczny i silny magicznie przedmiot.

Bardziej dociekliwe pytania wykazały, że te podchody celem sprawdzenia magicznych zabezpieczeń były cyklicznym procederem ze strony Tarnikosa, czy też jego zwierzchników i wysyłanie adepta do takiego zadania wskazywało, że zleceniodawcom zależało na niezwracaniu na siebie uwagi. Cóż, zważywszy na fajerwerki jakie w ostatnich paru dniach otoczyły Amphail ze wszystkich stron, to raczej nie wchodziło już w grę. Ostatecznie, z uwagi na brak dalszych tropów dotyczących anomalii w Amphail, i na ślady wiodące wpierw do Rassalantaru, a dalej do Waterdeep, drużyna zadecydowała o wyruszeniu następnego dnia do mistrza Horbena. Zanim to jednak nastąpiło, Myrddin przystąpił do badania pryzmatycznej kuli, nie mógł jednakże odczepić od siebie Horbena, który, gdy zorientował się, że czarodziej ją posiada, nie chciał odstąpić go nawet na krok. Obaj spędzili więc bezsenną noc w wynajętym pokoju w karczmie, a następnego dnia Myrddin stanowił obraz nędzy i rozpaczy, w rezultacie całonocnych analiz i kompletnego braku rezultatu, co samo w sobie, z uwagi na oczywistą obecność aury magicznej w kuli, irytowało go niemiłosiernie.

2. Marpenoth 1382 RD, Rassalantar, Wybrzeże Mieczy
Kolejny dzień minął bohaterom na podróży do Rassalantaru, noc zaś spędzona została już na miejscu, w karczmie o intrygującej nazwie „Pod Śpiącym Smokiem”. Okazało się bowiem, że dwa dni wcześniej dostrzeżono nad otulonymi mgłą bagnami na południu od wioski serię magicznych wyładowań, a Tarnikos widząc to nie zawahał się wyruszyć celem ich zbadania i od tej pory ślad po nim zaginął. Nie chcąc zwiedzać bagna w środku nocy drużyna zadecydowała więc przeczekać do rana, a Myrddin ponownie spędził niemal całą noc na dalszych próbach rozgryzienia zagadki pryzmatycznej kuli i jedynym, co osiągnął, było zidentyfikowanie natury aury magicznej, wskazującej na szkołę zaklinania. Nie widząc żadnych szans na dalsze postępy w tej dziedzinie zadecydował, że pora przystąpić do bardziej zdecydowanych kroków i gdy Horben odstąpił od niego na chwilę, by wraz z resztą członków wyprawy przygotować się do podróży na bagna, wysłał on swojego nieustraszonego chowańca, kota Behemota, uosobienie wszelkich heroicznych cech pośród wszystkich chowańców multiwersum, wzór kociej doskonałości, wiernego towarzysza i nieomylnego doradcę, bezwzględnego dla wrogów i miłosiernego dla zbłądzonych sojuszników, wspaniałego przywódcę i inspirującego mówcę, doskonałego tropiciela i niedostrzegalnego łowcę, powiernika straszliwych tajemnic i uczonego w największych sekretach Sztuki, w misję o, jak się później okazało, fundamentalnym znaczeniu dla przyszłości Faerunu, którą to tylko on, dzięki swojej nadludzkiej kociej przebiegłości i wszystkich innych jego oczywistych zaletach, wcześniej już wymienionych, był w stanie osiągnąć. Wyruszył więc Behemot razem z kupcami jadącymi do Waterdeep, podczas gdy Myrddin dołączył do drużyny, zbywając machnięciem ręki pytania o nieobecność swojego chowańca, jego towarzysze zaś nie widzieli w tym żadnego powodu do niepokoju i zignorowali tę kwestię. Horben za to, korzystając z okazji, a dodatkowo jeszcze ośmielony krańcowym wyczerpaniem Myrddina, przez całą drogę na bagna nakazywał swojemu kruczemu chowańcowi dziobanie czarodzieja, co reszta drużyny przyjmowała z niefrasobliwym rozbawieniem, nieświadoma zemsty, jaka ich czekała.